اشعار شهادت امام جواد

یک نت ـ اشعار شهادت امام جواد(علیه السلام)

سیاهی رفت چشمانت، زبانم از سخن افتاد

شنیدم مقتلت شد خانه، اشک از چشم من افتاد

نگاهش فتنه در سر داشت یارِ خانه ات تا گفت...

برایت آب آوردم، بنوشش از دهن افتاد

چه مکّارانه «أمّ الفضل» میشد «جعده» ای دیگر

همین که زهر نوشیدی دلت یادِ حسن(ع) افتاد

تداعی شد برای من سر بازارِ شهر شام

صدایِ هلهله تا بر لبِ یک عدّه زن افتاد

تنت در سایۂ بالِ کبوتر ها و عاشورا؛

به دستان یزیدی ها عبا و پیرهن افتاد

تو کنجِ حجره جان دادی و امّا گوشۂ گودال

حسینِ(ع) تشنه لب بر خاک ها دور از وطن افتاد

تنت می سوخت روی بام زیرِ آفتاب آقا

دلم آتش گرفت و یاد شاهِ بی کفن افتاد!

شاعر:مرضیه عاطفی

اشعار شهادت امام جواد(علیه السلام)

بیا یکدم تماشا کن ببین حال پریشانم

بود ذکر لبم هر دم بیا بابا رضا جانم

بیا دامن کشان و بر سر دامن سرم بگذار

که باشد یکسره بابا به درب حجره چشمانم

زسوز زهر می غلتم ازاین پهلو به آن پهلو

به مانند غریب کربلا بنگر که عطشانم

اگر در حجره ی در بسته ماندم من ولی بابا

خیالت جمع در زیر سم مرکب نمی مانم

بخود پیچیده ام اما تنم را برنگرداندند

دراین ساعات آخرهم به یاد جسم عریانم

کنیزان کف زدندو من به یاد شام افتادم

دراین حجره به غیر از روضه ی عمه نمی خوانم

زنان شام دور عمه ی ما هلهله کردند

به یاد عمه ام در کوچه و بازار گریانم

شاعر:محمود اسدی

اشعار شهادت امام جواد(علیه السلام)

غربت هیچ کسی مثل تو آقا نشود

گوشه ی حجره کسی بی کس و تنها نشود

جگرت سوخته از زهر و دلم می سوزد

جگر سوخته با خنده مداوا نشود

به لب تشنه ی تو همسر تو می خندید

طعنه می زد که دگر ابن رضا پا نشود

بازهم شکر که با نیزه نخوردی به زمین

خاطرت جمع سرِ راس تو دعوا نشود

هلهله بود به دور تو ولی حرمله نه

به روی سینه ی تو پای کسی وا نشود

دور ناموس تو را جمع حرامی نگرفت

دخترت در ملاعام تماشا نشود

شاعر:محمود اسدی

اشعار شهادت امام جواد(علیه السلام)

دوباره قلقله در عرش کبریا افتاد

عزیز فاطمه ابن الرضا ز پا افتاد

اگر غلط نکنم این حسینِ دیگر بود

ولی نگفت کسی، زیر دست و پا افتاد

ز صدرِ زین نه، ولی بر زمین بصورت خورد

بروی چهره ی او مثل پنجه، جا افتاد

همینکه زهر اثر کرد زانویش خم شد

میان حجره ی دربسته بی صدا افتاد

ز سوز تشنگی آهسته گفت یاجدّاه

بیا که بر جگرم آتشِ جفا افتاد

نه گیرِ شمرِ لعین، گیرِ اُمِ فضل اینبار

به شعله های عطش، حجت خدا افتاد

میان هلهله ها، ناله های او گم شد

و ظرف آب ز دست کنیزها افتاد

بروی بام، تنش را کشان کشان بردند

و بارها سرش از ‌پِلّه، بی هوا افتاد

کبوترانِ حرم، خوب سایه گستردند

ولی حسین به گودالِ پر بلا افتاد

کفن به پیکر بابای خویش، چون پوشاند

نگاهِ هادیِ دین سوی کربلا افتاد

نداشت خواهری از غصه اش بمیرد باز

هزار شعله ز داغش بجان ما افتاد

شاعر:محمود ژولیده

اشعار شهادت امام جواد(علیه السلام)

رنگ سرخ ناله هایت از ستم بی رنگ شد

پاسخ نی نامه ی خون رنگ تو نیرنگ شد

پرشده از نقشه ی جان کندنت این خاک ها

بس که در هر جای حجره رد و پای چنگ شد

قلب هر سنگی از آهت آب شد با این وجود

گوش این سنگین دلان سنگین تر از هر سنگ شد

کاسه آبی چند گامی آن طرف دشمن گذاشت

هر قدر خود را کشیدی فاصله فرسنگ شد

عاقبت وقتی رسیدی ریخت دشمن آب را

تشنه کشتن اینچنین از کربلا فرهنگ شد

دست و پا از بس زدی گودال گویا کنده ای

چون حسین بن علی در مقتلت جا تنگ شد

شاعر:موسی علیمرادی

اشعار شهادت امام جواد(علیه السلام)

بردار از خاک  کف حجره سرت را

از بی کسی کمترصدا کن مادرت را

اینجا جواب ناله هایت نیشخند است

اصلاً نمی فهمند چشمان  ترت را

با هلهله با پایکوبی خنده کردند

سوز صدای خسته ی بی جوهرت را

آه جگر سوزت امانت را بریده

اتش زدی با سرفه ات دوروبرت را

حتی  توان  ایستادن  هم  نداری

قوّت نداری وا کنی بال و پرت را

پیداست از حال وخیمت زهر بدجور

آتش زده باغ گل نیلوفرت را

داری به خود می پیچی اما حیف اینجا

چشمی نمی بارد دل غم پرورت را

باید که تنها در غریبی بگذرانی

در خانه ی خود لحظه های آخرت را

در پیش رویت آب را روی زمین ریخت

می بینی آقا دشمنی همسرت را؟

بی حرمتی شد به مقامت باز هم شکر

خنجر نزد بوسه ضریح حنجرت را

میدانم اما شرم دارم که بگویم

بردند پشت بام خانه پیکرت را

شاعر:محمدحسن بیات لو