ورود به اين آبشار زيبا در ايران بدون مجوز ممنوع است /تصاوير

در 100 کیلومتری جاده‌ی چالوس به سمت شمال، یک فرعی خاکی وجود دارد که شما را به منطقه‌ی حفاظت‌شده‌ی هریجان هدایت می‌کند. در همان ابتدا، تابلوی «ورود بدون داشتن مجوز اداره محیط زیست چالوس ممنوع» دیده می‌شود؛ این تابلو به تورهایی که گردشگران را به این منطقه می‌آورند، هشدار می‌دهد و این سوال را ایجاد می‌کند که آیا همه‌ی تورهای تورهای گردشگری، واقعا این مجوز را می‌گیرند؟! تا رسیدن به روستا و آبشار هریجان باید مسیر پنج کیلومتری جاده‌ی خاکی را پیچید و کوه را دور زد. به‌نظر می‌رسد روستا ساکنان زیادی ندارد، چون «سکوت» در این منطقه فریاد می‌زند و اثر چندانی از رد پای انسانی نیست و به همین دلیل، اثری هم از زباله نیست.  

در سمت غرب روستا، پرچین کوتاهی از سنگ وجود دارد و صخره‌ی بزرگی که به‌سختی می‌توان ردی از آبشار را در آنجا دید. دشت اطراف نشان می‌دهد که فصل زنبق‌ها تمام شده و فقط برگ‌های‌شان باقی مانده است، اما چند گل‌ شقایق بزرگ توجه را جلب می‌کنند

. 

 سنگ‌های متلاشی‌شده نیز خبر از زمستان‌های سخت این منطقه می‌دهند. هر قدمی که برمی‌دارید، خرده‌سنگ‌ها از زیر پا فرار می‌کنند و چیزی شبیه بهمن سنگ، راه می‌افتد. صدای پای آب از زیر سنگ‌ها مسیر اصلی را نشان می‌دهد. بین راه، گل‌گاوزبان و بابونه هم روییده‌اند، از چهره‌ی گاوهایی که کنار آب ایستاده‌اند، می‌توان فهمید که از عطر پونه‌های خودرویی که می‌خورند، سرمست‌اند.

حداقل بعد از نیم ساعت پیاده‌روی سخت و بدون استراحت، به طبقه‌ی اول آبشار می‌رسید، البته در برخی مواقع هم می‌توان از جای پای گاوها که به ابتدای آبشار صعود کرده‌اند، مسیر را پیدا کرد. 

 بعد از دقایقی پیاده‌روی، هنگامی که روی‌تان را به دشت و منظره‌ی روستا برمی‌گردانید، سد تازه ساخته‌شده‌ی «سیاه‌بیشه» را می‌بینید که تلاش می‌کند در آن همه زیبایی، خودی نشان دهد. مه نیز می‌خواهد کم‌کم کل دشت را بگیرد.

صدای پرندگان از جمله شاهین‌ها شنیده می‌شود که تعدادشان کم هم نیست و با بال‌های باز بالای آبشار می‌چرخند و سکوت دشت را می‌شکند. با حالت سرمست به عرش می‌رسیم؛ اما رفتن به بالاتر ممکن نیست. بهتر است همچنان پای هیچ انسانی به طبقات بالاتر آبشار هریجان نرسد تا حیوانات منطقه از جمله کبک، شاهین، بز، پلنگ، خرس و ... با خیال آسوده در منطقه‌ی حفاظت‌شده‌شان روزگار بگذرانند.