آيا امام حسين (ع) در کربلا فرمود که من بيعت خود را از شما برداشتم ؟

یک نت ـ حسين بن علی (عليه‌السلام) نزديک غروب تاسوعا پس از آنکه از طرف دشمن مهلت داده شد (يا پس از نماز مغرب)، در ميان افراد بني هاشم و ياران خويش قرار گرفت و اين خطابه را ايراد فرمود: «خدا را به بهترين وجه ستايش کرده و در شدايد و آسايش و رنج و رفاه در مقابل نعمتهايش سپاسگزارم. خدايا! تو را مي ستايم که بر ما خاندان، با نبوت، کرامت بخشيدي و قرآن را به ما آموختي و با و به ما گوش (حق شنو) و چشم (حق بين) و قلب (روشن) عطا فرمودي و از گروه مشرک و خدانشناس نگرداندي. اما بعد، من اصحاب و ياراني بهتر از ياران خود نديدم و اهل بيت و خانداني باوفاتر و صديق تر از اهل بيت خود سراغ ندارم. خداوند به همه شما جزاي خير دهد.» آنگاه فرمود: «جدم رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم ) خبر داده بود که من به عراق فراخوانده مي شوم و در محلي به نام عمورا و کربلا فرود آمده و در همانجا به شهادت مي رسم و اکنون وقت اين شهادت رسيده است. به اعتقاد من همين فردا، دشمن جنگ خود را با ما آغاز خواهد نمود و حالا شما آزاد هستيد و من بيعت خود را از شما برداشتم و به همه شما اجازه مي دهم که از اين سياهي شب استفاده کرده و هر يک از شما دست يکي از افراد خانواده مرا بگيرد و به سوي آبادي و شهر خويش حرکت کند و جان خود را از مرگ نجات بخشد؛ زيرا اين مردم فقط در تعقيب من هستند و اگر بر من دست يابند با ديگران کاري نخواهند داشت. خدا به همه شما جزاي خير و پاداش نيک عنايت کند.» آخرين آزمايش حسين بن علي (عليهما السلام ) که در طول راه از مدينه تا کربلا و در موارد مختلف، شهادت خويش را اعلام نموده و به يارانش اجازه مرخصي داده و بيعت را از آنان برداشته بود، در شب عاشورا و براي آخرين بار نيز اين موضوع را با صراحت مطرح فرمود که «قد قرب الموعد؛ يعني هنگام شهادت فرا رسيده است» و من بيعت خود را از شما برداشتم، از تاريکي شب استفاده کنيد و راه شهر و ديار خويش را پيش بگيريد.»(1)

اين پيشنهاد در واقع آخرين آزمايش بود از سوي آن حضرت و نتيجه اين آزمايش، عکس العمل ياران آن بزرگوار بود که هر يک با بيان خاص، وفاداري خود را به آن حضرت و استقامت و پايداري خويش را تا آخرين قطره خون اعلام داشتند و بدين گونه از اين آزمايش، روسفيد و سرفراز بيرون آمدند.

با توجه به خطبه سرور و سالار شهيدان حسين بن علي (عليهما السلام ) چند نكته قابل تذكر هست :

الف: همه افراد حاضر بر مظلوميت امام عصر خويش واقف بودند و وظيفه مسلماني ايجاب مي كرد كه يار و ياور امام عصر خويش باشند .

ب: منظور امام (عليه السلام) از اينكه فرمود « من بيعت خود را از شما برداشتم » آزمايش اصحاب خود بود نه اينكه امر به رفتن بكند ، اگر چه امام خود اين جمله را فرمودند اما هيچ مسلماني حق ندارد جان جانان خود يعني امام را به مهلكه بياندازد ، امام جان جانان انسان هاست همچنانكه حفظ جان يك وظيفه ديني است حفظ جان جانان به طريق اولي واجب و ارجح مي باشد ، فلذا ياراني كه امام عليه السلام را ترك كردند هيچ گونه توجيهي براي ترك امام ندارند و به يقين عواقب اين كار را خواهند ديد ، اگر چه ترك امام معصوم به خاطر ترس از شهادت گناه و معصيت است ولي موجب خروج آن ها از دين نمي شود .

ج: قيام امام (عليه السلام ) به خاطر احياي دين مقدس اسلام بود و احياي دين جز با جهاد بر عليه دشمنان اهل البيت (عليهم السلام) مقدور نبود ، ( همچنانكه اين موضوع از خطبه هاي متعدد امام در طول سفر فهميده مي شود) امام عليه السلام با خروج خود قصد جهاد با يزيد و يزيديان داشت و هدفش احياء دين بود فلذا اصحاب موظف بودند پا به پاي امام در ركاب ايشان باشند.---------------------پي نوشت:(1). كامل ابن اثير،ج 4،ص57.

منبع : انجمن گفتگوی دینی