با پسری رابطه دوستی برقرار کردم

یک نت ـ بنده دختر معتقد و مذهبی هستم که متاسفانه مدتی قبل، بنا به دلایل غیرموجه، دچار اشتباه شدم و با پسری رابطه دوستی برقرار کردم.

یكی از مسائل بسیار مهمی که ممکن است برای بسیاری از جوانان خطاکار ایجاد شود، این است که بعد از ندامت و پشیمانی از خطای خود و توبه در نزد حضرت حق، آیا نزد خدای متعال، این توبه و ندامت، پذیرفتنی است؟ و آیا اجازه بازگو کردن خطای خود به دیگران، به ویژه شریک زندگی خود که قرار است یک عمر با صداقت زندگی کنیم، هستیم یا نه؟ از این رو بدنبال جواب دادن به این سوالات، از طریق پاسخ گویی به سوال یکی از کاربران سایت هستیم.

سوال:بنده دختر معتقد و مذهبی هستم که متاسفانه مدتی قبل، بنا به دلایل غیرموجه، دچار اشتباه شدم و با پسری رابطه دوستی برقرار کردم. البته طرف مقابل نیز از خانواده اصیل و متدین بود. ولی به هرحال هردو اشتباه کردیم و تن به این دوستی دادیم. گرچه این دوستی تنها در حد پیامک و تلفن بود، ولی همواره هردو از این بابت احساس گناه می‌کردیم. تااینکه بعد از مدتی، بخاطر گناه بودن این رابطه، تصمیم گرفتیم از هم جدا شویم. اواخر این رابطه، بارها از خدا هستم که مرا ببخشد و عهد بستم که دیگر چنین گناهی را مرتکب نشوم. ولی حالا سوالم این است که آیا خداوند گناه منِ گناهکار را می‌پوشاند؟ مدتی است از این می‌ترسم که مبادا یک روزی ازدواج کنم و این قضیه به گونه‌ای لو برود و ... . به علاوه، آیا لازم است گذشته خود را به کسی که قرار است با او ازدواج کنم، بگویم؟

پاسخ:

ابتدا از اینکه متوجه اشتباه و گناه بودن رفتارتان هستید، خوشحالیم و نکته مثبتی است. امّا از آنجایی که نسبت به گذشته خود پشیمان هستید و سعی در اصلاح رفتار خود دارید، می‌تواند قدم اول برای بخشش از سوی خداوند باشد.

از طرفی، خدای متعال همواره توبه کاران را دوست می‌دارد؛ «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ»[بقره/۲۲۲] همچنین طبق آموزه‌های دینی، کسی که توبه کند و رفتارهای گذشته را تکرار نکند به مانند فرد مومن و سالمی است؛ گویا اینکه اصلا گناهی نکرده است؛ امام باقر(علیه‌السلام) در اين باره فرموده: «التّائِبُ مِنَ الذَّنبِ كَمَن لَاذَنبَ لَهُ؛ توبه كننده مانند كسى است كه اصلاً گناه نكرده است.»[۱] در اینجا فرد توبه کننده تشبیه به فردپاکی شده که اصلا گناهی انجام نداده است و باید گفت که این تشبیه بی هدف نبوده و واقعا مانند کسی است که اصلا گناهی را مرتکب نشده است.

امّا بیان گناهان گذشته خود که در حال حاضر با ندامت، توبه و عدم تکرار آن، پاک شده است، براساس نظر مراجع تقلید و فقهای عظام جایز نیست.[۲]

امام رضا(علیه‌السلام) از پیغمبراکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل می‌کند: «الْمُسْتَتِرُ بِالْحَسَنَةِ یَعْدِلُ سَبْعِینَ حَسَنَةً وَ الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِهَا مَغْفُورٌ لَه؛ پنهان داشتن حسنه، برابر هفتاد حسنه است و فاش ‏كننده گناه، خوار شده است و نهان‏ كننده آن آمرزیده است.»[۳]

از طرفی، بیان و افشای گناهان گذشته خود به دیگری هیچ فایده عقلایی ندارد؛ زیرا بیان آن در زمان قبل از ازدواج، باعث می‌شود که فرد تا آخر عمر مجرد بماند و اگر بعد از ازدواج هم افشاگری صورت بگیرد، چیزی جز به هم ریختگی اعصاب، بدبینی و بی اعتمادی و از بین رفتن آرامش زندگی ثمره دیگری نخواهد داشت.

امام علی(علیه‌السلام) در این باره فرموده است: «سِرُّکَ أسیرُکَ فَإذا أفشیتَهُ سِرتَ أسیرُک؛ سرّ تو اسیر تو است، اگر آن را افشا کنی تو اسیر آن می‌شوی.»[۴]

امّا آنچه که براساس آموزه‌های دینی جایز نیست دروغ گویی است، نه اینکه راست گفتن واجب باشد. پس اینکه فرد از گذشته خود به طرف مقابل چیزی نگفته است، دروغ گو نیست، بلکه تنها همه چیز را به او نگفته است.

مضاف بر اینکه، بعضی اوقات سکوت و یا دروغی که مانع از متلاشی شدن یک زندگی می‌شود، بسیار بهتر از راستی است که منجر به این شود که فرد نه تنها از همسر خود، بلکه از همه افراد جامعه متنفر شود.

البته ما بدنبال توجیه اشتباهات گذشته افراد نیستیم. به هرحال هر کسی نسبت به اعمالش در نزد خدای متعال باید پاسخ گو باشد، امّا باید فرق قائل شد میان کسی که نسبت به گذشته خود نادم و پشیمان است، با کسی که نادم و پشیمان نیست.

پس شما خواهر گرامی امیدوار باشید که از سوی خداوند متعال بخشیده خواهید شد و لازم نیست درباره گذشته خود به همسرآینده‌تان چیزی بگویید.

پی‌نوشت:[۱]. اصول كافى، ج۲، ص۴۳۵[۲]. تفسیر نمونه، ج۱۴، ص۴۰۶[۳]. اصول کافی، ج۲، ص ۴۲۸[۴]. غررالحكم، ج۱، ص۴۳۷

منبع:welayatnet.com