چرا امام حسين(عليه السلام) خودش و يارانش را به کشتن داد؟
یک نت ـ بعضي اين سوال را مطرح مي کنند .اين كه القاء نفس در تهلكه جايز نيست صحيح است، اما قيام امام حسين (عليه السلام) القاء نفس در تهلكه نبود. چون: اولاً: اگر كسي كشته شدن در راه خدا را القاء نفس در تهلكه بداند بايد اغلب غزوات پيامبر اكرم( صلي الله عليه و آله و سلم) را به همين حساب بگذارد. و نيز وجوب مقابله بيست تن از افراد نظامي در جنگهاي اوليه اسلام كه هنوز مسلمين قدرتي نداشتند در مقابل دويست نفر را بايد «القاء در تهلكه» بداند و اين به اجماع مسلمين صحيح نيست.
ثانياً: آيه اي كه در اين مورد ذكر شده است كه خداوند مي فرمايد: «و لا تلقوا بايديكم الي التهلكة»(1)، «خود را بدست خويش در مهلكه نيندازيد» به اين معنا نيست كه در راه خدا جهاد نكنيد، كه چنانچه كشته شديد خود را بدست خويش در مهلكه انداخته ايد. بلكه ؛ آيه در موردي نازل شد كه مسلمين در هنگام اقدام به جنگ مأمور بودند كه هر كس بقدر وُسع و توان خويش، ساز و برگ و زاد و راحله بياورد تا اسباب جنگ از اسلحه و آذوقه فراهم شود. و در اكثر تفاسير آمده است كه آيه، مربوط به انفاق مال براي جنگ با دشمن است، و منظور از آيه اين است كه خود را با ترك انفاق و ترك صرف مال در راه جهاد، با دست خود به هلاكت نيفكنيد. چون كامل آيه عبارت است از: «و انفقوا في سبيل الله و لا تلقوا بايديكم الي التهلكة و احسنوا ان الله يحب المحسنين:در راه خدا انفاق كنيد و با (ترك انفاق) خود را به دست خود، به هلاكت نيفكنيد! و نيكي كنيد كه خداوند نيكوكاران را دوست دارد».
علامه طباطبايي (رحمة الله عليه) در تفسير آيه فوق مي فرمايد: «انفقوا» (انفاق كنيد) حاكي از وجوب تهيه مقدمات مالي جنگ است و آن عبارت از انفاق براي فراهم نمودن تجهيزات و آمادگي ها و وسايل جنگي است. و جمله «و لا تلقوا بايديكم الي التهلكة» مطلق است، و منظور از آن، نهي از هر چيزي از افراط و تفريط است كه موجب هلاكت مي شود، چنانكه بُخل و انفاق نكردن مال، هنگام جنگ و جهاد، موجب بهم پاشيدگي نيرو و نابودي قدرت مي‌گردد، و در نتيجه لشكر اسلام در پرتگاه هلاكت قرار مي گيرد، زيرا دشمن بر او پيروز مي شود، همينطور، زياده روي و اسراف در انفاق مانند انفاق همه اموال، موجب فقر و درماندگي خواهد شد. كه اين دو، موجب انحطاط در زندگي و از ميان رفتن آبرو خواهد گرديد." (2)
ثالثاً: بين اينکه انسان با دست خود،خودش را براي غير خدا به هلاکت بيندازد، با انداختن خود به ضرر و مشقت در راه خدا بخاطر هدف امر به معروف و نهي از منكر، فاصله زيادي است. زيرا؛ اولي - انداختن خود با دست خود به هلاكت-، بدبختي و سيه روزي است، ولي دومي، سعادت ابدي مي باشد. لذا بر اساس آيات قرآن و گفتار امامان معصوم(عليه السلام) جان نثاري و فداكاري و خود را به خطر انداختن و شهادت در راه خدا و امر به معروف و نهي از منكر، نه تنها «انداختن خود با دست خود به هلاكت» نيست، بلكه بزرگترين كرامت و شرافت براي يك انسان با عزّت است.
رابعاً: شهادت در راه خدا و جان نثاري براي خدا، به معناي هلاكت نيامده است. چون هلاكت در جايي است كه اصلاً هيچگونه قصد قربت الهي در كار نباشد.خداوند در قرآن كشته شدگان در راه خدا را به منزل زنده‌گان و شهدا فرض مي كند و آنها را مي ستايد و مي فرمايد: «و لا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امواتا بل احياء عند ربهم يرزقون: (3)آنهايي كه در راه خدا مي جنگند و كشته مي شوند مرده نپنداريد بلكه آنان زنده اند و در نزد پروردگارشان روزي مي‌خورند».
---------------------------------پي نوشتها:1. بقره /1952. الميزان،ج1، ذيل آيه شريفه3. آل عمران /169برگرفته از كتاب: 72 پرسش پيرامون حماسه كربلا، خسرو تقدسي نيا.
منبع : انجمن گفتگوی دینی
افزودن دیدگاه جدید