آنچه دیگران می خوانند:
دین و رسالت زمانی به کمال خود رسید که امامت محور آن قرار گرفت.[1] کمال اسلام به قرآن و ولایت و امامت گره خورده[2] و معیار سنجش ایمان و اسلام حقیقی به ترازوی ولایت پیوند خورده است. بدون تردید انسان‌ها وقتی به ایمان حقیقی و عشق ولایی برسند و نسبت به جایگاه امامت و ولایت، به معرفت نسبی راه پیدا کنند، با ناملایمات و تبلیغات مسموم علیه دستگاه امامت از این راه بر نمی‌گردند و از عشق و ارادت آنها نیز کاسته نمی‌شود.
دشمن با تصورات واهی خود خیال می‌کند جامعه شیعی با دیدن برخی ناملایمات سیاسی و فرهنگی که از سوی خود آنها به جامعه عرضه میشود، از مبانی و اعتقادات و عشق به مکتب ولایت و امامت اهل بیت علیهم‌السلام دست برداشته و علیه این دستگاه قیام می‌کنند.
ارادت شیعیان به ساحت مقدس امامان معصوم از گذشته تاکنون وجود داشته و علاوه بر اینکه از این مکتب انسان ساز دست برنداشته، خون های زیادی را نیز به پای این نهال عشق، تنها به جرم ارادت به این انوار مقدس تقدیم نمودند.
علامه امینی در كتاب «شهدا الفضيله» از نام چهل شهيد خبر می دهد كه تنها به جرم محبت به اهل بیت علیهم‌السلام به دست متعصبان به شهادت رسیده‌اند. ایشان این آمار را غیر از آماری می‌داند که به صورت دسته‌جمعی در بلاد مختلف بدست به شهادت رسيده‌اند مانند كشتار مدرسه شيخ داوود در جزيره بنی صالح بحرين؛ كشتار سال 997 هجری در مشهد و هتک حرمت به ساحت حريم رضوی؛ كشتارهای كربلا در سال‌های 1216 و 1258 قمری؛ كشتار مسجد زكريا در حلب در زمان سلطان سليم عثمانی و... كه به شهادت بسياری از شیعیان و محبان اهل بیت علیهم السلام به دست وهابیت منجر شد.[3] سعید بن جبیر از جمله شیعیانی است که تنها به سبب ارادت و عشق به امام سجاد علیه‌السلام به وسیله حجّاج بن یوسف ثقفی به شهادت رسید.[4]
در این میان، ارادت به ساحت مقدس امام رضا علیه‌السلام در نزد ایرانی‌ها از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است، این ارادت زبانی و یا ادعایی صرف نیست؛ بلکه دوست و دشمن بر آن اقرار نموده و می‌توان آن را از عشق مالامال و پروانه وار عشاقی که در طول سال مانند پروانه به دور حریم قدسی او می‌چرخند مشاهده کرد.
این پیوند قلبی ایرانی‌ها با امام و ملجأشان، هرگز با مشاهده ناملایمات سیاسی و فرهنگی و شبهه افکنی دشمنان از بین نمی‌رود و تازه روز به روز بر این عشق افزوده و در مقابل، نسبت به دشمنان شبهه افکن متنفر‌تر میشود.
پی‌نوشت:
1. مائده آیه، 3 و 67.
2. خطبه غدیر.
3. کتاب شهداء الفضیلة.
4. رجال کشی، ج 1، ص 119.