ميگن خدا زيباست يعني چه؟

اگر بخواهیم بفهمیم  که زیبایی چیست و تعریفش کدام است؟ می توان زیبایی را در یک کلمه تعریف کرد و  گفت «زیبایی یعنی هستی، یعنی کمال».

هر آن چه «هستی» باشد یا هستی یابد، نور است و نور زیباست. کمالات همه هستند، پس همه زیبا می‌باشند. هر کمالی زیباست. حیات، علم، قدرت، سلامت، غنا و ...،، همه هستی و کمال هستند و فنا نبود حیات، جهل نبود علم، ضعف نبود قدرت، بیماری نبود سلامتی، فقر نبود غنا ... و کلاً ضعف و نیستی به نبود هستی و کمال اطلاق می‌گردد.

خداوند متعال هستی محض و کمال محض است و هیچ گونه نقص، نیستی و کاستی به او راه ندارد. پس زیبایی محض از آن اوست.

این زیبایی [چه معنوی و چه مادی] در عالم خلقت تجلی می‌یابد و در هر وجودی به اندازه‌ی ظرفیت وجودی‌اش متبلور و منور می‌شود. لذا ما تجلی‌ای از زیبایی معنوی علم، قدرت، سلامت، غنا، رأفت، کرم، رحمت و ... را می‌بینیم و می‌گوییم زیباست و هر کجا در هر کسی این تجلی بیشتر باشد، می‌گوییم او زیباتر است. در فارسی واژه‌ی قشنگ‌تری وضع شده است؛ در مورد مخلوقات زمینی می‌گویند: «خوشگل» است. یعنی گِل خلقتش خوش و زیبا بوده است.

به لحاظ مادی و جسمی نیز آدم (دختر یا پسر) زیبا می‌بینیم و می‌دانیم که از او زیباتر هم هست، گُل زیبا می‌بینیم و می‌دانیم که از آن زیباتر هم هست، کوه، درخت، اقیانوس، دریا، دریاچه، رود، آسمان، ستارگان، ابرها و ... را می‌بینیم و می‌دانیم که زیباتر هم هست و کلاً زیبایی حدی ندارد. پس خالق متعال زیباست و زیبایی را دوست دارد، چرا که تجلی اوست.

گفته می‌شود هر چه خدا می‌دهد، از اسم جمال اوست (چون خلق می‌شود و تجلی اسمای اوست) و هر چه گرفته می‌شود از اسم جلال الهی است، هر چند که جلال او نیز جمیل و زیباست.

و اما به غیر از توجه به آفریده‌ها، راهی برای شناخت خدا و اسمای ذاتی و افعالی‌اش وجود ندارد. نه تنها ذات خداوند قابل شناخت نیست و با اسما و نشانی‌هایش شناخته می‌شود، بلکه ذات هیچ چیزی قابل شناخت نیست و هر چیزی با نشانی‌هایش شناخته می‌شود و حق تعالی نیز با اسماء نشانی‌)هایش شناخته می‌شود.

منبع:www.jonbeshnet.ir