آنچه دیگران می خوانند:
یک نت ـ آیا یک ظلم جنسیتی رخ نداده است؟
در عقد موقت بهره بردن مرد از زن در صورتی ممکن می‌شود که زن اصل عقد و محرمیت با مرد را بپذیرد. این یعنی یک اجبار جنسیتی رخ نداده و این زن هست که می‌تواند آن را بپذیرد یا خیر.
آیا اصلا چنین عقدی بهره‌کشی از زن به حساب می‌آید؟
بهره‌کشی را اگر مترادف با استثمار زن و عدم قبول مسئولیت مرد در مقابل زن بدانیم بله اما شرایط عقد موقت چنین نیست؛ مرد به محض محرمیت «موظف» به پرداخت مهریه است حتی اگر هیچ رابطه‌ای بین زن و مرد نبوده باشد. این یعنی زن به صِرف محرمیت بهره‌ای از جانب مرد به او می‌رسد.
پس از عقد نیز بحث بهره بردن جنسی در رابطه، منحصر در مرد نیست و رابطه ای دو سویه دارد. این یعنی تا به اینجا در بهره بردن، زن از مرد یک به هیچ جلو است!
آیا مهریه در عقد موقت نوعی اجاره کردن زن و توهین به او نیست که آن را به حساب بهره بردنش بگذاریم؟
مهریه در عقد دائم هم مطرح و لازم است و اگر مهریه را در عقد موقت اجاره کردن زن بدانیم غلط است زیرا در ازدواج دائم که مدت و زمان ندارد و اجاره کردن معنایی نمی‌دهد نیز مهریه لازم است. در نتیجه مهریه در عقد موقت اجاره کردن زن نیست که بگوییم با آن حیثیت او لکه‌دار شده و اگر مهریه نگیرد حیثیتش حفظ می‌شود!
در سیر زندگی افراد یک جامعه، همیشه افرادی از زنان و مردان بوده‌اند که بنابر دلایلی امکان ازدواج دائم را نداشته و به جهت اقتضای طبیعت‌شان در سختی قرار می‌گرفته‌اند
آیا خواندن یک جمله عربی قرار است همه چیز را حل کند؟
کلمات صیغه عقد ابزاری هستند برای تشکیل یک چهارچوب که مرد و زن در آن نسبت به یکدیگر دارای «حق» می‌شوند. این درحالی است که حقوق افراد در برابر یکدیگر از خصوصیات یک جامعه انسانی است حال آن‌که در جوامع حیوانی اگر حیوان درنده ای حیوان دیگری را بدرد، مسئله حقوق و مطالبات حقوقی مطرح نمی‌شوند.
آیا این حکم باعث تضعیف خانواده توسط مردان متاهل نمی‌شود؟
منطق اسلام همیشه با هوسرانی مخالفت کرده و در مورد این حکم به ذکر دو حدیث که از معصومین (ع) بسنده می‌کنیم:
امام موسی کاظم (علیه‌السلام): این کار برای کسی رواست که خداوند او را با داشتن همسری از این کار بی‌نیاز نکرده است. و اما کسی که دارای همسر است، فقط هنگامی می‌تواند دست به این کار بزند که به همسر خود دسترسی نداشته باشد.[1]
امام رضا (علیه‌السلام): متعه (عقد موقت) حلال است برای کسی که خداوند او را با ازدواج دائم بی‌نیاز نکرده است. پس با متعه خودش را از گناه نگه دارد.[2]
اصلا چرا موقت؟
در سیر زندگی افراد یک جامعه، همیشه افرادی از زنان و مردان بوده‌اند که بنابر دلایلی امکان ازدواج دائم را نداشته و از سوی دیگر به جهت اقتضای طبیعت‌شان در سختی قرار می‌گرفته‌اند. اسلام به جهت مصونیت افراد از ارتکاب فعل گناه و هموار کردن گذر از این شرایط با تشریع این حکم به آسان کردن زندگی آحادش توجه داشته است. ناگفته نماند که این حکم کاربردهای گوناگونی را به غیر از مسائل ذکر شده نیز دارد که پرداختن به آنها در این متن از محل بحث خارج است.